A Pirate's Mobile Blog

The world as seen by a "PIRATE" (?).

Follow the link below to see ...

http://sonofapirate.blogspot.com/

Friday, November 28, 2008

Κίνα


Πριν πολλά χρόνια ο παππούς μου ταξίδευε μεταξύ Κίνας και Αυστραλίας, χρονοναυλωμένος από την Κινέζικη κυβέρνηση, που τότε προσπαθούσε να πείσει όλο τον κόσμο πως η πολιτιστική επανάσταση ήταν η μόνη σωτηρία από τον αδηφάγο καπιταλισμό και τον αρρωστημένο Σταλινικό κομουνισμό.
Κάθε φορά που το βαπόρι κόντευε να ξεφορτώσει καλούσαν τον παππού μου και τον Πρώτο Μηχανικό σε τραπέζι όπου γίνονταν δέκτες της γνωστής προπαγάνδας, λάμβαναν ακόμα ένα βιβλιαράκι του Μάο και τους καρφίτσωναν μία ακόμα κονκάρδα της επανάστασης στο πέτο.
Αυτά τα δώρα κατέληγαν σε μένα για να γίνουν ένα ωραίο εξωτικό παιχνίδι στα παιδικά μου μάτια.

Μετά από κάμποσα ταξίδια και αφού αναπόφευκτα είχαν αναπτυχθεί φιλίες μεταξύ των ντόπιων και του πληρώματος, πλησίασε τον παππού μου ένας στρατιωτικός αξιωματούχος και του έδωσε ένα γράμμα στα κινέζικα λέγοντας ...
« Κράτησε το και όταν μια μέρα ο Λαός μου φτάσει και στην χώρα σου να το δείξεις. Θα σου είναι πολύ χρήσιμο».

Ο παππούς ζήτησε να του εξηγήσει τι λέει και έλαβε την απάντηση πως έγραφε κολακευτικά λόγια για τον Έλληνα καπετάνιο που τόσο βοήθησε τον Κινεζικό λαό στην ανάγκη του και πως ο Κινεζικός λαός θα του είναι ευγνώμων.

Παρ’ όλο που ο παππούς διασταύρωσε το περιεχόμενο του γράμματος και με άλλους , όταν μετά από μήνες γύρισε στην πατρίδα και διηγήθηκε την ιστορία, η γιαγιά - στυλοβάτης της οικογένειας και τότε και αλλά και σήμερα μέσω της μνήμης της, ανατρίχιασε !

Δεν έχουμε ανάγκη εμείς τέτοια γράμματα βρόντηξε και τα ξεπλυμένα γαλανά της μάτια πέταξαν φλόγες.
Εμείς χτίσαμε τον τόπο τούτο – την ζωή μας, με την ψυχή και το μυαλό μας. Ούτε χάρες ζητήσαμε ούτε και θέλουμε, άλλωστε τι νόημα θα 'χει να κάνουμε τους Κινέζους φίλους με χαρτιά? Ο σκοπός είναι να μας εκτιμήσουν για αυτό που είμαστε !

Άρπαξε το χαρτί το τσαλάκωσε μπροστά σε όλους μας και το πέταξε στα σκουπίδια.

Και δεν θέλω να ξανακούσω κουβέντα είπε !

Αχ και να ζούσες σήμερα γιαγιά …

Να έβλεπες τον Κινέζο πρόεδρο Ψυχρό και Αγέλαστο,παγερό μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Αλύγιστο κάτω από τον Ελληνικό ήλιο και ασυγκίνητο από την ομορφιά της Ακρόπολης. Με άψογο καπιταλιστικότατο κουστούμι και ύφος αυτοκράτορα.

Ήρθε με το αέρα του κατακτητή (οικονομικού στις μέρες μας) , κουβέντιασε για καπιταλιστικές business, πήρε το Λιμάνι ξέρεις αυτό που όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις άλλο, και την υπόσχεση για 3,2 Δις. Ευρώ εισαγωγές από μέρους μας, ενώ υποσχέθηκε να εισάγει 200 εκατομμύρια ευρώ προϊόντα από εμάς.

Πραγματικά εποικοδομητική συμφωνία κάναμε …

Αχ γιαγιά μήπως έκανες λάθος που πέταξες το χαρτί? Δεν μου φαίνεται πως οι Κινέζοι νοιάζονται για το ποιοι είμαστε αλλά για το πόσα μπορούμε να τους πληρώσουμε.

更更好 - Που στα απλά Κινέζικα σημαίνει " όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά".


ioannispk – son of a pirate

Sunday, November 23, 2008

Παλιές Ιστορίες - Τόσο Φρέσκες

Θυμάμαι χρόνια πριν ένα παλιό χαβουζάτο καραβάκι, ήτανε δεν ήτανε 3000 τόνοι που φόρτωνε βωξίτη από την Ιτέα και τον ξεφόρτωνε στην Μασσαλία. Μετά και αφού το πλήρωμα έπλενε σχολαστικά τ αμπάρια, φόρτωνε "γενικό φορτίο¨δηλαδή ότι βάλει ο νους του καταναλωτικού ανθρώπου και ξεφόρτωνε λίγο στην Βηρυτό του Λιβάνου, λίγο στην Συρία και ότι απέμενε στην Αίγυπτο.

Είχε κάτι το ιδιαίτερο εκείνο το βαποράκι. Πρώτα από όλα 'έκαναν εντύπωση οι γλάστρες με τα βασιλικά στην πρύμη, μετά τα πλεχτά με βελονάκι κουρτινάκια στα φιλιστρίνια πρόδηναν την παρουσία γυναικών και τελευταίο οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που ακούγονταν στα καταστρώματα.

Το σκαρί ήτανε σχεδόν σάπιο και συχνά έκανε νερά, οι σωστικές βάρκες δεν έπεφταν στην θάλασσα (τουλάχιστον όχι εύκολα) και οι σχεδίες ήτα τρύπιες. Μ' όλα τούτα όμως αντιμετώπιζε τις φουρτούνες στο Κόλφο Λέων μια χαρά και παρέδιδε τα φορτία του στην ώρα τους και στεγνά, κι ας χάνανε οι ξύλινες μπουκαπόρτες και οι τρύπιοι μουσαμάδες, κι ας ήταν σάπια τα μετζανιά, κι ας σταμάταγε κάθε λίγο η παλιά και κουρασμένη PIELSTIK.

Μετά απο τόσα χρόνια και αναπολώντας τις παιδικές μου μνήμες, νομίζω ότι τα κατάφερνε για δυό βασικούς λόγους

1. Είχε για πλήρωμα πραγματικές ακούραστες ναυτικές ψυχές.
2. Ήτανε ένα χαρούμενο κομμάτι της θάλασσας αφού έδινε ζεστό καλό ψωμί σε τόσο κόσμο.

Τα κατευόδια λοιπόν το συνόδευαν πάντα και ο Ποσειδώνας / Άι Νικόλας έβαζε σχεδόν χωρίς αμφιβολία το χέρι του σε κάθε ταξίδι. Όσο για τους πειρατές ... ποιος θέλει να μπλέξει με ένα μάτσο παιδιά, γλάστρες με βασιλικά και κουρτινάκια με βελονάκι?

Σήμερα τα βαπόρια είναι μεγάλα και περήφανα, χίλιοι οργανισμοί τα επιθεωρούν για να είναι σίγουροι πως όλα είναι στην εντέλεια αλλά παρόλα αυτά ... είναι κατά την γνώμη μου άψυχα. Δεν λέω για βασιλικά, αλλά παιδικά γέλια δεν νομίζω να έχω ακούσει για χρόνια.
Πρόσφατα μόνο σε ένα μικρό λιμάνι στην Τουρκία είδα κάτι που έμοιαζε με σκιά παιδιού να τρυπώνει ένοχα στο accommodation από το boat deck και θυμήθηκα πάλι τα παλιά. Σήμερα τα βαπόρια δεν είναι χαρούμενα μέρη που πλέουν στην θάλασσα και δίνουν ζεστό ψωμί, είναι απλά εργαλεία μεταφοράς του στεριανού βάσανου στην θάλασσα.

Χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας με το καραβάκι, το είδα ξανά ν αργοπεθαίνει στους ντόκους της Damietta. Χωρίς κουρτινάκια και βασιλικά, χωρίς παιδικές φωνές και πάνω απο όλα με ένα πλήρωμα κουρασμένο, χωρίς όραμα ΜΠΑΙΛΝΤΙΣΜΕΝΟ (όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου). Το χαιρέτισα γιατί ήξερα πως η ξασπρουλιάρα γοργόνα που τούχαν ζωγραφίσει στην πλώρη ήταν ο ψυχοπομπός του.

Σαν το καραβάκι εκείνο στην Damietta μου μοιάζει τούτες τις μέρες οι Ελλάδα και πάνω από όλα εμείς το πλήρωμα είμαστε Μπαιλντισμένοι. Κουραστήκαμε αγάντα στο αγάντα κι οι καπεταναίοι ... μπαταχτσήδες άναυτοι. Διότι όσο καλό τσούρμο και να έχεις αν δεν είναι καλό το κουμάντο κάμε καλή ασφάλεια έλεγε ένας συμπατριώτης μου καραβοκύρης, υπονοώντας το σίγουρο χαμό και προσβλέποντας σε πιθανή αποζημίωση. Μονάχα που στην περίπτωσή μας αποζημίωση δεν υπάρχει, υπάρχει μονάχα ο χαμός.

Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε "Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις" και μετά τόκανε τραγούδι ο Μίκης Θεωδωράκης για να το τραγουδήσουμε όλοι αργότερα.
Σήμερα νομίζω πως ο ποιητής έκανε ένα μεγάλο ρομαντικό λάθος ... ΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ !!!
Γιατί Ρωμιοσύνη είναι ψυχή, είναι ιδέα, είναι ακριβώς οι χαρούμενες παιδικές φωνές στο πιο παράξενο μέρος, όπως το κατάστρωμα ενός μικρού φορτηγού πλοίου, νύχτα έξω από το Σρόμπολι (Stromboli). Αυτό είναι Ρωμιοσύνη! και τέτοια νομίζω πως δεν υπάρχει πια, η είναι λιγοστή.

Μπορεί να γέρασα πια και να μην μπορώ να δω τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά θαρρώ πως χωρίς αυτή την Ρωμιοσύνη ελπίδα δεν υπάρχει.


ioannispk - son of pirate