ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Αυτές τις δύσκολες μέρες που οι περισσότεροι κάνουμε την αυτοκριτική μας και αναλογιζόμαστε το παρελθόν μας ελπίζοντας οτι θα γίνει οδηγός για ένα καλύτερο μέλλον, όλο και πιο συχνά μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα το συνάδελφου ναυτικού Νίκου Καββαδία
"Ενας Δόκιμος στην Γέφυρα εν ώρα κινδύνου". Το παραθέτω αυτούσιο πιο κάτω.

Πράγματι οι ομοιότητες που παρουσιάζει η τρέχουσα παγκόσμια κοινωνικο-οικονομική κατάσταση με πλοίο εν μέσω τυφώνα είναι ανατριχιαστικές. Και γίνονται ακόμα πιο ζωντανές για όσους είχαν την "τύχη" να ζήσουν οι ίδιοι τέτοιες στιγμές.

"κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριο Ινδικό - πολύ αμφιβάλω αν φτάσουμε μια μέρα στην Μπατάβια".

Τραγικό συναίσθημα να γνωρίζεις τον προορισμό σου και ανήμπορος να αντιμετωπίσεις τα στοιχεία της φύσης να ομολογείς το φθαρτό και ασήμαντο της ύπαρξής σου μπροστά στις κοσμικές δυνάμεις.

Φαντάσου όμως πόσο τραγικότερα θα ήταν τα πράγματα αν ο προορισμός ούτε γνωστός ήταν ούτε ορατός και ακόμα χειρότερα η κατάσταση κινδύνου στην οποία είχε περιέλθει το πλοίο να ήταν αποτέλεσμα ιδίων ενεργειών. Γιατί έτσι είναι κατα την γνώμη μου η κατάσταση σήμερα στην οικονομία αποτέλεσμα ιδίων ενεργειών.

Γράφει Η Ναυτεμπορική σήμερα ημέρα Κυριακή 26/10/2008, του Αγίου Δημητρίου ...

"Η παγκόσμια οικονομική κρίση σήμανε αιφνιδιαστικά συναγερμό σε όλες τις ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ ο προβληματισμός και η αβεβαιότητα εξακολουθούν να διατηρούν μέχρι σήμερα ένα κλίμα νευρικότητας και ανασφάλειας σε όλους μας."

Πόσο γνωστά είναι στους ναυτικούς αυτά τα συναισθήματα ...

Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει ...

Πόσο μοιάζουν με τους εφιαλτικούς τριγμούς της λαμαρίνας που μάχεται να κρατήσει τα κύματα απ' έξω. Πόσο μοιάζουν με το αγωνιώδες αγκομαχητό του καραβιού που πληγωμένο κάνει την ύστατη προσπάθεια να σηκωθεί μια ακόμα φορά πάνω από το κύμα, με την κουβέρτα του (κατάστρωμα) θαλασσωμένη?

"Τρίζουνε τα κουβούσια (στόμια αμπαριών), χαλασμός ούτε που το βλέπεις το κάσσαρο και εκείνη η παλιά ρωγμή να εκεί λίγο πιο πλώρα απο το accommodation άνοιξε πάλι...
Τρέχα μαστρο Μπάμπη ανήμερα την γιορτή της γυναίκας σου να την κολλάς όλη νύχτα μπας και προλάβουμε να σωθούμε, μπας και μας δώσει ο Άγιος μια μικρή παράτα ακόμα (extension μας αρέσει να το λέμε) και ζήσης και του χρόνου να δεις την κόρη σου την Κυριακή παντρεμένη.
Κι εσύ Παίση, να χαρής τ' όνομά σου το Άγιο, το νου σου τον Στέλιο το μικρό μη φοβηθεί και πάει και σαλτάρει.
Βούτα στα νερά Geoffrey και κόλα, μάτιζε τα σάπια σίδερα μα την Σκωτσέζική σου πίστη και αν μας γλυτώσεις θα σε πνίξω στο Malt και θα σε παντρέψω στο μοναστήρι του Άι Νικόλα στη Στάχλα.
Μην το φοβάσαι κόκκινε ... νερό μονάχα είναι και κιό που σε γαργαλάει είναι το ρεύμα της ηλεκτοκόλλησης, δικό μας πράμα δηλαδή.
Αγάντα όλοιιιιιι ... Ένα ακόμα έσκασε! Αγάντα ψυχή μου και δεν σε παραδίνω ακόμα".

Όπως όλοι οι ναυτικοί δεν λυπάμαι και τόσο για μένα διότι η ζωή στάθηκε πολύ ευγενική μαζί μου. Την έζησα όσο χρειάστηκε για να έχω ένα σάκο γεμάτο μνήμες και εμπειρίες, που όπως ο πατέρας μου τον κρατώ έτοιμο πίσω από την πόρτα για να τον πάρω μαζί μου στο επόμενο μπάρκο όποτε και να είναι αυτό, ακόμα και αν είναι το τελευταίο.

Λυπάμαι όμως από καρδιάς τους ... ΔΟΚΙΜΟΥΣ, τα παιδιά, που ούτε τον σάκο πρόλαβαν να γεμίσουν και ούτε είδανε χρυσά γαλόνια στο μανίκι τους.

Γέρασα, γίνομαι όλο και πιο πολύ σαν τον πρόγονό μου τον γεροπαράξενο μπάρμα Γιαννούλη που έσωσε να φτάσει με τα πανιά στο Μπονοζάρι (Buenos Aires). Όλα του φταίγανε και πιο πολύ ο ατμός και οι μηχανές.

Όμοια και γώ κοντόφθαλμα συνεχίζω να μην μπορώ να δώ πως το ναυάγιο του κόσμου μου μπορεί να δώσει έναυσμα στην δημιουργία ενός άλλου. Πως αυτό που θεωρώ εγώ χρυσό στο μανίκι μπορεί να μην είναι ακριβώς χρυσός αλλά χρυσόχροη χειροπέδα που με κρατά δέσμιο στις σάπιες αρχές ενός στρεβλού κόσμου.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Αν είναι να σωθεί λοιπόν Θεέ μου κάποιος, ας είναι οι Δόκιμοι κι ας πρέπει να μπαρκάρουν σε φελούκες και μονόξυλα μετά. Κ ας βάλουνε καλαμένια γαλόνια η καλύτερα ας ξεχάσουν τι είναι τα γαλόνια, γιατί μα την πίστη μου αυτά μας φάγανε, ΤΑ ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ.

ioannispk - son of a pirate

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε τοS.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.
Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με...Κάποτες όπου 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με...Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρήν δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε...ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Ας γίνει το θέλημά Σου

Πρόσφατα παρακολούθησα μια ταινία στην τηλεόραση. Η πρωταγωνίστρια είχε την τύχη / ατυχία να έχει ενοράσεις από το μέλλον. Έβλεπε λοιπόν τον θάνατο του συζύγου της από ατύχημα, και μοίρια άλλα δεινά που ακολουθούσαν το γεγονός συμπεριλαμβανομένης και της ψυχολογικής της κατάρρευσης.

Αφού πέρασε κάμποσο χρόνο προσπαθώντας να ξεδιαλύνει τι συνέβαινε, αποδέχθηκε το γεγονός και βάλθηκε με όλες τις δυνάμεις της να το αποτρέψει.
Παρ΄’όλες όμως τις προσπάθειες και κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» το μοιραίο συμβαίνει και τα γεγονότα που ακολουθούν εξελίσσονται όπως τα είχε επανειλημμένα «βιώσει», αφού οι ενοράσεις της έμοιαζαν ζωντανές και πραγματικές.

Θα μου πεις, δεν μας λες και τίποτα καινούργιο, «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» κτλ.
Φυσικά και δεν επικαλούμαι κανένα ιδεολογικό νεοτερισμό, απλά στην τρέχουσα παγκόσμια κοινωνική και οικονομική κατάσταση, οι όποιες μοιρολατρικές τάσεις έχουν ξεφύγει από τον ορθολογισμό του καθενός αναδύονται και σαν κακομαθημένα παιδιά βγάζουν την γλώσσα στα «οικονομικά μοντέλα» και άλλες επιστημονικοφανείς «μαγγανείες» είχαν κατά καιρούς εφεύρει οι κατά τα άλλα Κοινωνικές επιστήμες, διότι τέτοιες λέγετε ότι είναι οι Οικονομικές.

Η πρωταγωνίστρια του έργου, ‘έτρεξε, προσπάθησε, παρακάλεσε, κατέφυγε σε κάθε λογής μέσα και μεθόδους για να καταλήξει κλαίουσα στο μέσο της Αμερικάνικης υπαίθρου να αποδέχεται την οργή των «Θεών» - το πεπρωμένο. Που όμως παρότι σκληρό είναι κατά κάποιο τρόπο λυτρωτικό αφού της επιτρέπει να ξεφύγει από την κόλαση της γνώσης του μέλλοντος.

Πρωινές, μεσημεριανές εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, συζητήσεις σε σπίτια φίλων, όλα μετατρέπονται σε εφιαλτικές ενοράσεις του μέλλοντος. Βλέπω τον εαυτό μου πένητα και δυστυχή, αδύναμο να παρέχει τα προς το ζην στην οικογένεια και φυσικά να αντεπεξέλθει στις ανειλημμένες υποχρεώσεις.

Έχοντας εξ ιδεολογίας και προ πολλού απεμπολήσει το πρότυπο του κυνηγού / τροφοσυλλέκτη και αισθανόμενος άβολα με τις γεωργικές ενέργειες φαντάζομαι ότι η μόνη λύση που μου απομένει είναι η αλιεία σε μια θάλασσα στερεμένη από ψάρια.

Μεσούσης λοιπόν της οικονομικής κρίσης και των μηντιακών καταστροφολογικών κρεσέντο (τα οποία αλλάς ενστερνίζομαι ενδεχομένως και ακούσια), προσεύχομαι να πάψουν οι Κασσάνδρες (και μη) να μελλοντολογούν, να σταματήσουν οι φωνές του ορθολογισμού μέσα μου να αλλάζουν και να σφαλίσουν τα μάτια μου – να μην βλέπουν άλλο το αύριο.

Αν κρίνω από την ταινία που μου έδωσε το έναυσμα, και φυσικά τις πλείστες προγονικές μου καταβολές (βρίθει ο αρχαιοελληνικός κόσμος από τέτοιες), οι όποιες ατομικές τουλάχιστον, προσπάθειες είναι μάλλον καταδικασμένες σε αποτυχία, ενώ η έλευση του τραγικού μελλούμενου λυτρώνει.

Ας γίνει λοιπόν ότι είναι να γίνει και σύντομα. Να σταματήσω να αισθάνομαι όπως τα δόλια αμνοερίφια στο χωριό μου το Πάσχα που αραδιάζονταν έξω από το σφαγείο να αναμένουν το μοιραίο όντας μάρτυρες του τέλους των ομοειδών τους. Η γνώση του μέλλοντος δεν είναι ευλογία, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑ!

Ίσως πάλι να έχω τραγικά άδικο που σκέπτομαι έτσι, αφού οχυρωμένος πίσω από το μικρόψυχο και ενδεχόμενα μικρονοηκό προσωπικό μου συμφέρον, κλεισμένος μέσα στον κάστρο – μικρόκοσμο μου,αδυνατώ να δω το συνολικό μελλοντικό καλό. Και ποιο είναι αυτό

Η μυθολογία μας διδάσκει πως ο Φοίνικας αναγεννάτε από τις στάχτες του, όμοια δυνατός και καλύτερος από πριν.

Μπορεί λοιπόν ο κόσμος που θα προκύψει από τούτη την δίνη και την καταστροφή να είναι πιο δίκαιος. Πιο κατάλληλος να αναπτυχθούν ελεύθερα δημιουργικά πνεύματα δικαίου και όχι κιτρινιάρικα πρικρόχολα ανθρωπάκια που αφού έχουν κατρακυλήσει τον κόσμο στα τάρταρα ομολογούν δήθεν με αυτοκριτική διάθεση πως ...

"Εντόπισα μία αδυναμία, στη φιλοσοφία σχετικά με την οικονομία. Δεν γνωρίζω πόσο σημαντικό ή μόνιμο είναι, αλλά η διαπίστωση αυτή με έχει συγκλονίσει Ήταν λάθος μου που θεώρησα ότι το ίδιον συμφέρον των οργανισμών, ιδίως των τραπεζών, ταυτίζεται με τη μέγιστη δυνατή προστασία των συμφερόντων των μετόχων τους και των μεριδίων τους στις επιχειρήσεις".

Ευχαριστούμε πολύ κύριε Γρίνσπαν (Alan Greenspan), υποθέτω πως τώρα θα μας πείτε πως εν τη απουσία άλλων προτάσεων το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι TO LAY BACK AND THINK OF ENGLAND, επί το Ανγγλοσαξωνικότερο.

Για κοίτα … δεν κατάφερε ο κύριος Γρίνσπαν να καταλάβει αυτό που το σύνολο των τσομπαναρέων και μη γνωρίζει. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ, γιατί ο συνάδελφος του οικονομολόγος Κέινς το είπε πιο κομψά

"Καπιταλισμός είναι η εκπληκτική πεποίθηση ότι οι κακοηθέστεροι των ανθρώπων θα κάνουν τα πιο πονηρά πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους".
Τζον Μέιναρντ Κέινς Οικονομολόγος (1883-1946) - Λόρδος του Τίλτον
(John Maynard Keynes)
Αν πάλι όλα τούτα τα δεινά δεν είναι τίποτα άλλο από δοκιμασίες που έχει για μας ο Ύψιστος στο σχέδιό Του και μας ζητά να θυσιάσουμε αυτό που πρόσκαιρα θεωρούμε πολύτιμο, για να κερδίσουμε μια θέση δικαίου κοντά Του, ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ.

Βέβαια και ενώ η άνευ όρων παραίτηση στο Θείο θέλημα είναι εκ των ουκ άνευ στις τάξεις των πραγματικών και ουσιαστικών πιστών, δυστυχώς είναι μάλλον δύσκολο για αρκετούς από εμάς να αφεθούμε ολοκληρωτικά, παρ’ όλο που σχεδόν σαδιστικά γνωρίζουμε πως μια τέτοια άφεση λυτρώνει και απελευθερώνει.

Προσεύχομαι λοιπόν μεταξύ άλλων να γίνει το Θέλημα Σου και προσδοκώ όχι στην σωτηρία του οικονομο-κοινωνικού εκτρώματος που αποκαλούμε σύγχρονο κόσμο, αλλά στην διατήρηση των όποιων αγαθών ιδεών κατάφερε να συσσωρεύσει το είδος μας, ώστε μέσα από αυτές να ξαναγεννηθεί ένας νέος κόσμος.

ioannispk - son of a pirate

Ωδή Τετάρτη - Ανδρέα Κάλβου

Καθίζηση στα χρηματιστήρια

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2008 19:17

Κατάσταση γενικευμένου πανικού επικράτησε σήμερα στα χρηματιστήρια. Οι επενδυτές φοβούνται ότι παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών, η παγκόσμια οικονομική ύφεση δεν θα αποτραπεί.

Ωδή Τετάρτη - Ανδρέα Κάλβου εκδόθηκε στην Γενεύη το 1824.

ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.-
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.

[δ'-κγ']

Εάν φιλοτιμούμεθα
'να την ξαναποκτήσωμεν
μ' ίδρωτα και με αίμα,
καλόν είναι το καύχημα
της αρχαίας δόξης.

Γεννημένος στην Ζάκυνθο το 1792 και μεγαλωμένος στο Λιβόρνο, έζησε στην Αγγλία και στην Ελβετία μέχρι που ξέσπασε η Ελληνική επανάσταση.

Τούτος ο γνήσιος Έλληνας με τον πολυκοσμικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα που περιέχει ο όρος τα είπε θαυμάσια «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» ! Στα χρόνια του βλέπεις η γνώση και ο πολιτισμός μάλλον ήταν δεδομένα η ανακλώνταν πάνω στους πολίτες από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Στις μέρες μας αποδείχνεται περίτρανα ότι όσο αφορά τουλάχιστον στον χρηματοοικονομικό τομέα, η ελεύθερη λειτουργία του οδήγησε σε πτώση όπως αυτή του Ίκαρου που γράφει ο ποιητής .

«Αυτή επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν ο πτερωθείς κ' επνίγη θαλασσωμένος».

Ο άμοιρος ο Ικαρος στερούμενος απλών πρακτικών γνώσεων βρέθηκε πνιγμένος στην θάλασσα και στερήθηκε και την ζωή αλλά και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που τον έσπρωξε και πετάξει αρχικά.

Όμοια λοιπόν κατά την γνώμη μου το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα κατακρημνίζετε και βρίσκετε να ψυχομαχά στις θάλασσες του χρέους από ένα και μόνο λόγο.

ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Γιατί η ελευθερία δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη, αυτά χρειάζονται τουλάχιστον στην αρχή, μετά χρειάζεται βαθιά γνώση, αυτογνωσία και σεβασμός διάχυτος. Αυτές οι αρχές, οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για … «την διατήρηση της ελευθερίας» λείπουν. Είναι ξεχασμένες και passe.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα? Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχει ο λίχνος του φωτός, μόνο που βρίσκετε «υπό τον μόδιο». Για να φωτίσει πρέπει κάποιος – κάτι να το ξεσκεπάσει. Αρκεί μια ιδέα να συνεπάρει τα πλήθη προς το φως και τον πολιτισμό που χαρίζει η γνώση και η χαρά της διαχείρισης της ελευθερίας.

Θα θυμάμαι πάντα τα λόγια που μου είπε ένας γέρος μοναχός στην Χίο

«Μην πολεμάς να αποκτήσεις αυτά που δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου φεύγοντας» !

Δάσος η ψυχή μου γέροντα και δεν ημερεύει …

ioannispk – son of a pirate