Ο Μπάρμπα Γιαννούλης

Ο Μπάρμπα Γιαννούλης


Ο μπάρμπα Γιαννούλης ήτανε θείος της γιαγιάς μου που έζησε μεταξύ 1870 και 1940 περίπου. Ήταν τσαγκάρης στο επάγγελμα και μάλιστα καλός αφού έμαθε την τέχνη στην Πόλη. Ο μπάρμπα Γιαννούλης γύρισε στο χωριό μεσήλικας και συνέχισε να φτιάχνει παπούτσια μέχρι το θάνατό του.

Ήταν ένας γραφικός παράξενος – ΠΟΛΥ παράξενος άνθρωπος και απίστευτα μισογύνης. Τόσο που γυναικεία παπούτσια αρνειόταν πεισματικά να πιάσει στα χέρια του. Όταν τον ρώταγαν το λόγο έλεγε ότι απλά σιχαινόταν να τα πιάσει αφού οι γυναίκες τα «κατουρούν».

Ο στρημένος τούτος γέρος είχε πολλές σκοτεινές πτυχές στην ζωή του, που οι άκρες τους χάνονταν στα χαρέμια της Πόλης όπου ήταν αποκλειστικός τσαγκάρης και μέγας κατασκευαστής πασουμιών. Ο μπάρμπα Γιαννούλης ήταν όμως όπως λέγανε και «ανοιχτομάτης». Τα μάτια του βλέπανε τα όμορφα και κατά που λέγανε αυτοί που ξέρανε πρόσωπα και πράγματα, «ο διάολος που ‘χε στο παντελόνι του δεν τον άφηνε να ησυχάσει». Ο ίδιος δεν έλεγε τίποτα απολύτως!

Οι χανούμησες αντίθετα με το ότι πιθανόν να πιστεύουν οι περισσότεροι ήταν (και ίσως να συνεχίζουν να είναι) σεξουαλικώς στερημένα άτομα, και απ’ ότι φαίνεται ο μπάρμπα Γιαννούλης δρόσιζε τους κρυφούς κήπους πίσω από τα καφασωτά. Οι κακίες γλώσσες λέγανε πως τον πήρανε χαμπάρι και πας γι’ αυτό ο σουλτάνος τον ευνούχισε. Έτσι λοιπόν ο πασουμοποιός έγινε τσαγκάρης στο χωριό, έμεινε φυσικά ανύπαντρος, και απίστευτα παράξενος και μισογύνης. Η φιγούρα του τα χούγια του και η συμπεριφορά του τροφοδοτούσαν την τοπική κοινωνία με καύσιμο υλικό για σενάρια και κουτσομπολιά ενώ η παραξενιά του έμεινε να την θυμόνται ακόμα και σήμερα.

Σαν πέθανε δύο μακρινά του ανίψια (ο Διονύσης – Νιόνιος και ο Ανδρέας) έχοντας ακούσει τις διάφορες ιστορίες αποφάσισαν να λύσουν μια για πάντα το μυστήριο. Έτσι λοιπόν με διάφορα προσχήματα ζητούσαν επίμονα να ψάξουν τον πεθαμένο και πριν την ταφή αλλά και κατά την διάρκεια. Το τι έγινε στην κατά τα άλλα πένθιμη τελετή δεν είναι γνωστό αλλά εύκολα μπορεί κανείς να το φανταστεί. Ατυχώς λόγω θρησκευτικών και λαϊκών προκαταλήψεων το μυστήριο δεν διαλευκάνθηκε και παρέμεινε μέχρι σήμερα άλυτο.

Ο μπάρμπα Γιαννούλης έμεινε αθάνατος τις μνήμες της γιαγιάς μου της μάνας μου και τόσων άλλων. Έσωσε μέχρι σήμερα να τον θυμάμαι εγώ και να τον μνημονεύω. Σε ευχαριστώ μπάρμπα για την παράδοση που μου κληρονόμησες και εύχομαι το μουσουλμανικό σου κομμάτι, που όλοι άλλωστε έχουμε μέσα μας, να εισακούστηκε και τώρα να βλέπεις τα όμορφα, ανάμεσα στα «ουρί» του παραδείσου, με το πάθος σου για του κήπους πίσω από τα καφασωτά ασίγαστο.

ioannispk – son of a pirate