Συνθήκες, κανόνες και απόλυτα
Αγαπητή Ο,
Οχι δεν εξαυλώθηκα με το διάβασμα της επιστολής σου. Μπορώ να πω πως την περίμενα κιόλας. Δεν αποτελεί βέβαια «απόλυτη έκφραση βεβαιότητας» η αναμονή μου αυτή, αλλά μόνο μια ας πούμε «συνειδητή συνθήκη» κατά την οποία η απάντηση από μέρους σου δεν ήταν αδύνατη.
Υποθέτω πως όπως σε κάθε ένα γνωστό σε μένα περιβάλλον / σύστημα υπάρχουν οι γραπτοί και οι άγραφοι «κανόνες» που θεσπίζουν τον τρόπο λειτουργίας και ανάπτυξης του συστήματος, έτσι ισχύει και σε στο δικό σου κόσμο. Είναι ας πούμε οι κανόνες "συνειδητές συνθήκες λειτουργίας" τις οποίες γνωρίζουμε, αποδεχόμαστε και σχετίζονται άμεσα με την ταυτότητα του συστήματος μέσα στο οποίο θεσπίζοντε.
Σε αντίθεση όμως με τις κατά "συμφωνία συνειδητές συνθήκες" για στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω υπάρχουν στον κόσμο μου και οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ συνθήκες, προϊόντα της καθημερινότητας και αποτελέσματα της ψυχολογίας η και των αρχών του καθενός μας. Αυτές είναι και οι πιο επικίνδυνες αφού συχνά καταλήγουν στο ΑΠΟΛΥΤΟ. Δηλαδή αυτό που ο εκφραστής του ζητά να μην δέχεται καμία αμφισβήτηση, να μην υπάρχει καμιά πιθανότητα εξαίρεσης όπως συμβαίνει με τους κανόνες.
Φυσικά όπως γνωρίζεις υπάρχουν ελάχιστα πράγματα για τα οποία μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων , ο θάνατος είναι ένα καλό παράδειγμα απολύτου, αλλά υπάρχουν και άλλα. Έτσι πρακτικά οι περισσότερες εκφράσεις απολύτου δεν είναι τίποτα περισσότερο από κανόνες η συνθήκες που λαμβάνουν την μορφή απολύτου, τις περισσότερες φορές δια της επιβολής, είτε λόγω εξουσίας, είτε ασκώντας ψυχολογική βία, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή χειρισμού της ανθρώπινης φύσης.
Η συχνή έκφραση απολύτου από την κάθε μορφή εξουσίας η διοίκησης, αναγκάζει τους δέκτες της, είτε πρόκειται για πολίτες ενός κράτους, είτε για υπαλλήλους εταιρείας, είτε για παίκτες μιας ομάδας κλπ, να αποδέχονται την έκφραση του απολύτου (οικιοθελώς – στην αντίθετη περίπτωση μπορούν να αποχωρήσουν από το σύνολο?), αφού δεν μπορούν να διαπραγματευτούν.
Αυτό που συχνά δεν διακρίνουν οι εραστές της έκφρασης του απολύτου δόγματος, είναι ότι κάθε φορά που εκφράζουν κάτι σαν απόλυτο, αυτό ισχύει μέχρι της αποδείξεως του εναντίου (π.χ ο κόσμος είναι επίπεδος – καταρρίφθηκε). Με την απόδειξη του ενάντιου υπάρχουν αυτόματα και οι παράπλευρες απώλειες, οι οποίες στην περίπτωση των εταιρειών μπορεί να είναι και καταστροφικές, ενώ σε άλλες ο δογματικός διασώζεται με μόνη φθορά τον πληγωμένο εγωισμό του.
Αυτά τα κακά λοιπόν οντότητά μου έχει η έκφραση του απόλυτου σε αντίθεση με την θέσπιση κανόνων στην οποία περίπτωση, κάθε φορά που κάποιος κανόνας δεν επαληθεύεται, όλο που έχεις να κάνεις είναι να χαρακτηρίσεις το γεγονός σαν εξαίρεση, διασώζοντας το γόητρό σου.
Ελπίζω λοιπόν να μην είσουν απόλυτα σίγουρη για την εξαύλωσή μου όπως και εγώ δεν είμουν για την απάντησή σου. Θα αναμένω νέα σου.
Φιλικά
ioannispk - son of a pirate
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment