Οι φρουροί του πελάγου
Κι εκεί στο έμπα της στεριάς
έστεκαν βουβοί – ακλόνητοι,
νοσταλγοί του υγρού εισβολέα.
Σταθεροί, άμεμπτοι ιππότες.
Αλύγιστοι οι όρκοι που τάχτηκαν
να φυλάνε – επίγονοι ξύλινων τειχών.
Χωρίς αλμύρα πεθαίνουν.
Χωρίς πόλεμο σαπίζουν.
Χωρίς αμαρτωλή γη χάνονται.
Γιατί δεσμώτες είναι πέτρινοι
με την πλάτη στο χώμα καυτή
και τα πόδια υδάτινα φυκόσπαρτα.
Κατάρα διχαστική η ακτογραμμή.
Κόλαση και παράδεισός μαζί.
Ένα αρχισμένο ταξίδι μόνο.
ioannispk – son of a pirate
No comments:
Post a Comment