Αποβάθρες - Docks

Docks – Quays – Αποβάθρες
Υπάρχει κάτι μελαγχολικό στις αποβάθρες γενικά. Ίσως γιατί συνδέονται πάντοτε με ακραίες καταστάσεις και συναισθήματα. Χαρά της υποδοχής, λύπη του καταβόδιου, στέρηση της φτώχιας, προσμονή του κατάπλου, ελπίδας του μετανάστη, απόγνωση του εργάτη, αγωνία του ναυτικού, κτλ μέχρι να συμπληρωθεί ο μακρύς κατάλογος της ανθρώπινης ψυχής.

Πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου μέχρι τώρα σε docks, με διάφορες ιδιότητες και ρόλους και ελπίζω να συνεχίσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Το πέρασμα μου από τις αποβάθρες μου χάρισε μια πλειάδα από συναισθήματα και εικόνες. Έμαθα ποδήλατο σε μια αποβάθρα του Barry στην Ουαλία (Barry Docks). Ένοιωσα για πρώτη φορά την χαρά της δημιουργίας που δίνει η ναυτική τέχνη σε μια Ελληνική αποβάθρα στην Ιτέα. Κατάλαβα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πάντα απλές σε ένα dock στο Montreal και έφθασα να νιώσω το τέλος της ζωής μου να πλησιάζει απειλητικά σε μια αποβάθρα του Rio de Janeiro.

Την πρωινή αναταραχή διαδέχεται η μεσημεριανή πλήξη για να ακολουθήσει η έξοδος της μερμυγκιάς των εργατών με το τέλος της βάρδιας. Μετά τέλος – νεκρική σιωπή που πότε πότε σπάνε γαυγίσματα σκυλιών (οι άρχοντες των docks σχεδόν σε όλο τον κόσμο). Μοναχικές φιγούρες οι εξοδούχοι ναυτικοί και οι βατσιμαναίοι. Μέχρι την άλλη μέρα, μέχρι το άλλο βαπόρι. Γιατί δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από μια αποβάθρα που την άφησε άδεια το βαπόρι της.
Στις αποβάθρες είμαστε όλοι επισκέπτες, ευκαιριακοί εραστές. Η είσοδος επιτρέπετε προσωρινά, κυριολεκτικά και μεταφορικά σε βαπόρια και ανθρώπους χωρίς διάκριση. Το συναίσθημα του πρόσκαιρου μας διακατέχει και οι τάσεις φυγής, είτε προς την ξηρά είτε προς την θάλασσα είναι έντονες. Ίσως γιατί ποτέ δεν είναι ξεκάθαρη η σχέση του καθένα από μας με τα docks. Τις αποβάθρες δεν τις εξουσιάζεις, δεν τις κατέχεις και πάνω από όλα ποτέ δεν ορίζεις τι έχουν γραμμένο για σένα (όπως τόσα άλλα πράγματα άλλωστε).
Για μένα οι αποβάθρες έχουν υπόσταση, ανταποκρίνονται στα καλέσματα των επισκεπτών, έχουν ψυχή και μνήμες.